เมืองโบราณศรีเทพ  จังหวัดเพชรบูรณ์ ประกอบด้วยแหล่งมรดกทางวัฒนธรรม 3 แหล่ง องค์การเพื่อการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ ( UNESCO ) ได้ประกาศให้เมืองโบราณศรีเทพขึ้นทะเบียนสู่การเป็นมรดกโลกในปี 2566

ดร. วสุ โปษยะนันทน์ ผู้เชี่ยวชาญด้านการอนุรักษ์สถาปัตยกรรม กรมศิลปากร และส่วนหนึ่งของคณะทำงานเตรียมเอกสารการเสนอชื่อขึ้นบัญชีมรดกโลกของศรีเทพ อธิบายว่า

เหตุผลที่เมืองโบราณศรีเทพและเมืองบริวารที่เกี่ยวข้องได้เป็นมรดกโลกนั้นตามเอกสารที่ประเทศไทยเสนอไป คือเพราะเป็นแหล่งมรดกที่แสดงถึงคุณค่าที่โดดเด่นเป็นสากล 2 เกณฑ์จาก 6 เกณฑ์ที่กำหนดไว้สำหรับแหล่งมรดกทางวัฒนธรรม ในเอกสารแนวทางปฏิบัติตามอนุสัญญามรดกโลก หรือ Operational Guideline ของยูเนสโก โดย 2 เกณฑ์นั้น ได้แก่ เกณฑ์ที่ 2 และเกณฑ์ที่ 3 ซึ่งสภาการโบราณสถานระหว่างประเทศ (International Council on Monuments and Sites) หรือ อิโคโมส (ICOMOS) ประเมินแล้วเห็นตามที่ประเทศไทยเสนอไป และคณะกรรมการมรดกโลกก็เห็นชอบต่ามร่างมติของอิโคโมสนั้น

ทั้งนี้ เกณฑ์ข้อ 2 เกี่ยวกับความสำคัญในฐานะหลักฐานของการถ่ายทอดทางวัฒนธรรม ซึ่งหมายถึงการที่คนพื้นเมืองในสมัยก่อนประวัติศาสตร์เริ่มรับอิทธิพลของวัฒนธรรมจากภายนอกจากอินเดีย ทั้งด้านศาสนาและศิลปวัฒนธรรม และนำมาพัฒนาจนมีลักษณะเฉพาะของตน กลายเป็นสกุลช่างศรีเทพ 

ส่วนเกณฑ์ข้อ 3 เกี่ยวกับการเป็นหลักฐานของหนึ่งในอารยธรรมหรือวัฒนธรรมที่สำคัญของโลกนี้ ในกรณีนี้คือการเป็นตัวแทนของวัฒนธรรมทวารวดี 

ดร. วสุเสริมว่า ในการพิจารณาด้วยมาตรฐานโลกเช่นนี้ นอกจากคุณค่าโดดเด่นเหล่านี้แล้ว ก็ต้องพิสูจน์ว่าแหล่งมรดกนั้นมีความแท้ มีความครบถ้วน กล่าวคือ หน่วยงานที่เกี่ยวข้องได้อนุรักษ์และบูรณะแหล่งนั้นไว้ได้ตามข้อมูลหลักฐานทางประวัติศาสตร์และโบราณคดีที่เป็นจริง มีการกำหนดขอบเขตที่เหมาะสม ครอบคลุมทุกองค์ประกอบสำคัญที่เกี่ยวข้อง และท้ายที่สุดคือมีการบริหารจัดการที่ดี มีการปกป้องคุ้มครองและการดูแลรักษาที่ดี ที่จะเป็นหลักประกันว่าคุณค่าที่โดดเด่นของแหล่งนั้นจะได้รับการดูแลให้ยั่งยืนต่อไปได้ 

ในการเสนอชื่อขึ้นทะเบียนครั้งนี้ ไม่ได้นำเสนอคุณค่าของสิ่งก่อสร้างในศิลปะเขมรที่เข้ามามีบทบาทในยุคหลังแต่อย่างใด

ข้อมูล : https://whc.unesco.org/en/list/1662/